قهوه هم طعم عسل می‌دهد

وقتی تو

آن طرف میـز نشسته باشـی

نبودنت

فنجانی خالیست

فرقی نمی کند

در آن چه بریزم

چای

قهوه

یا اشک

راستش را بخواهی
از موقعی که رفته ای
هیچ چیز تغییر نکرده است ،
- من هنوز قهوه می خورم
- پیپ میکشم
- پیاده می روم
اما ...
- تلخ تر
- بیشتر

گم شدن در خیال تو
مثل نوشیدن قهوه
و تماشای
باران است...

به قهوه میمانی
تلخی اما دلچسب...
من به رسم همیشه
قهوه ام را شیرین میخورم
و دستان گرمت را در دست میفشارم
تا حلاوتش عشق را
گواراتر کند
به قهوه می مانی
تو را باید داغ داغ
سر کشید...
تا از دهن نیفتاده ای...

قهوه را نوشیدیم
فالمان را هم گرفتیم
و مثل میز وُ صندلیِ قهوهِ ای کافه
خشکیدیم
دروحشتِ مردمکِ قهوه ایِ چشمهامان.
تو و من
در شومینه هایی غریب
در فراغی ذغالی
خواهیم سوخت...

قهوه خوشمزست ...

خوشمزگی‌اش به تلخ بودنشه

وقتی میخوریم

تلخی‌اش را تحویل نمیگیریم

اما میگوییم چسبید !

زندگی روزهای تلخش بد نیست

تلخی‌اش را تحویل نگیر

بخند و بگو عجب طعمی !

چای
قهوه
کاپوچینو

نمی دانم ...

هر کدام که دیرتر خنک و تمام شود

تا بهانه با تو بودنم بیشتر شود ....!

تلخیِ قهوه ...
شب دوری و درد..
خوابمان را بردند ..

خوش بخوابی جانم...
با خیالاتِ وخیمی ...
.که پر است از عطرت

تا سحر پشتِ نمِ پنجره ها....
جان به لب میمانم ...

من امشب آرزوهامو
سپردم دست اقبالم

یه مشت حرفای ناگفته
شنیدم از لبِ فالم

ببین طعمِ گسِ عشقو
با تلخِ قهوه درگیره

مث او قهرمانی که
تو اوج قصه میمیره