حالا هی بشینین در مورد کافه ها ،
قهوه های تلخ ،*.*
قدم زدن تو خیابون ولیعصر،
سیگار و بارونو اینا بنویسید !!!
تا کی آخه؟!!
اصن اینا مهم نیست ...!
وقتی عشقمون کنارمون باشه
مهم نیست لوکیشن کجاست
و داریم چیکار میکنیم ؛
فرقی هم نمیکنه کافه نادری باشیم
یا همین کافه درب و داغون سر کوچمون !
مگه حتما باید تو خیابون ولیعصر عاشق شد؟!!
یعنی الان من که ته همین کوچه ی تنگ و تاریک محله ی خودمون عاشق شدم
بی کلاسم؟!!
حتما باید سیگار دود کنم...
تا بفهمید شکست عشقی خوردم؟!!
اصن خشکسالی شه دیگه بارون نیاد ؛
بی خیال سخت نگیرید ...
هیچ کدوم از اینا مهم نیست ؛
عشقت که پیشت باشه
زیر آفتاب قدم زدن تو خیابون شوش هم جذابیت داره ...
همین که روبروم بشینه ؛
کیک و نوشابه هم میچسبه ...
شماها اسپرسوتونو نوش جان کنید !!!

گفت خسته ام...

گفتم چاے قهوه سیـــگار

گفت چشمانت...

سالهاست دیگـر نمیبینم

گفتی
یک فنجان بیشتر
برایم شعر می خوانی ...
به فنجان دخیل بسته ام
که این
قهوه ،
دیرتر سرد شود...

بعد از ٤ سال هنوز بايد حواسم را جمع كنم. گاهى كه حواسم پرتِ سكوت خانه مى‌شود يا نگاهم به عكسى مى‌افتد و فكرم پى خاطره‌ايى مى‌رود، دست‌هايم به عادت بيست و چند ساله، دو فنجان قهوه درست
می‌کنند!
خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است ...

یک قهوه
می تواند
هم تلخ باشد
هم شیرین
بستگی دارد
از رفتنت خبر بدهد
یا آمدنت

اين بار واقعا دلم گرفته است
نه از كسي
نه از مخاطب خاصي
اين بار از خودم گله دارم
كه چرا قدم زدن روي برگ ها و گرفتن دستي گرم و نوشيدن قهوه اي گرم در كافه اي دنج را حتي در خواب هم نميبينم
چه برسد به واقعيت...!

به کسی چه ربطی دارد که
تو مدتهاست دیگر نیستی!
به هیچکس مربوط نیست اگر من
هنوز عصر های لعنتی جمعه؛
پیراهنی که برایم خریدی را تن میکنم،
میروم همان جای همیشگی منتظرت میمانم،
هی سیگار دود میکنم و هی عطر میزنم که بوی سیگار اذیتت نکند!
چه ربطی به مردم این شهر دارد که...
که من هر لحظه گوشی ام را نگاه میکنم
شاید...
راستش به تو هم مربوط نیست
اگر من امروز عصر؛
ساعت هجده...
همان پاتوق همیشگی،
سفارش دو فنجان قهوه خواهم داد...
راستی
امروز من حساب میکنم!
خاطره ی امروز را میهمان من!

درست مثل فنجان قهوه
که ته می‌کشد
پنجره
کم‌کم از تصویر تو
تهی می‌شود!
حالا
من مانده‌ام و
پنجره‌ای خالی
و
فنجان قهوه‌ای
که از حرف‌های نگفته
پشیمان است ...

يك شهر
يك خيابان
يك كافه
يك ميز
يك صندلي
يك فنجان قهوه
يك پاكت سيگار
و يك ادمي كه ديگر هيچ احساسي ندارد .

پلک که باز می کنیم
زندگی مدرن مان شروع شده
قهوه ای خورده نخورده
فلسفه را خیس می کنیم
در وان حمام
تا همه چیز را ترک کنیم
به مقصد پشت میزمان
در برج بالای شهر
پشت چراغ قرمز
رزهای آبی
چه بیهوده به نظر می آیند
در این صبح انزوا
وسط گوش دادن به موسیقی کلاسیک
عبور می کنیم
از خط ممتد
از ورود های ممنوع
از ازدحام آدم ها
جایی میان زمین
و پنهان کردن اعتقادمان به خدا
یک صندلی راحت
پنجره ای بزرگ رو به شهر
و یک پیپ روشن
دیگر از زندگی چه می خواهیم