☕️☕️

من باشم و
تو باشی و
دو فنجان خالیِ تلخ...
با قهوه ی چشمانت بی خواب شوم و
با قند لبخندت شیرین...
چنان نگاهت کنم تا سپیده دم
که گویی سخن نگفته
عاشقی با معشوقش
این چنین...
هیتلر جانت شوم و
برای بدست آوردن مساحت کل وجودت
جهانی را بهم ریزم...

قاصدک ها بیکار نشسته اند‌‌‌...
و تهِ فنجان های قهوه
خبرِ شیرینی نیست...
سالهاست
جاده هایی که به تو می رسند
در دست تعمیر اند...!

یک فنجان یادت کافی ست
تا باران بند نیاید ...
تا صبح ، پشت پنجره بنشیند
و انگشتش را
جلوی دهانش بگیرد رو به گنجشک ها که هیس !
آرام بگیرید
اینجا کسی توی فنجانش
ماه را
دارد هنوز ...

تو را چون فنجانی قهوه
سوی پنجره غروب روز
بی ملاحضه مینوشم
و آنچنان میسوزم
آنچنان تلخ میشوم
که نه آبی خاموشم کند
و
نه هیچ شکری شیرینم کند

چای گیجی وسط کافه ی دنیا بودم!

قند لبخند تو پیش همه محبوبم کرد

دور کردند تورا تا که مرا سرد کنند،

تلخی بی کسی ام قهوه ی مرغوبم کرد!

روبرویم می نشینی چای دم کردی ولی...
یک زمستان در نگاهت، باز هم سردی ولی...

من به اینکه روبرویم می نشینی قانعم
تو برای هر دوی ما چای آوردی ولی...

چای را نه، قهوه ی چشم تو را سر میکشم
در تمام عمر من، تو بهترین مردی ولی...

نیستی مال من و هرلحظه دوری می کنی
تو همیشه سخت و مغرور و پر از دردی ولی...

دوست میداری مرا حتی به انکار و سکوت
کاش من را این همه عاشق نمی کردی ولی...

فعل رفتنت
در چشم های

قهوه ای من
چه تلخ و سرد صرف می شود

این روزها
عاشقی شده ام

که دخیل بسته است
به فنجان فال ...

هیچ  قهوه ای
به تلخیِ تکرارِ
رنگِ قهرِ چشمت... نیست...

کاش گاهی
سبز بودی... گاه آبی...
کاش جمعه نبودی... گاهی...

هوا که اینگونه میشود
من میمانمو یک پیپ و سرگردانی در خیابان های سرد
میخواهم همانند مردم شهر محو سفیدی برف شوم
اما سیاهی چشمانت رهایم نمیکند
دیوانگی دیدنت بالا میگیرد
عازم تو میشوم
و زمین سفیدی که رد پایم را لو میدهد
آخر نمی دانی....
خنده هایت چقدر به این هوای برفی می آید...

آریایی حرف می زند...
آلمانی ناز می کُنَد...
فرانسوی می بوسد...
کوبایی سیگار می کِشَد...
آمریکایی جنایت می کُنَد...
بی شرف تمامِ جهان است...!