مڹ فاڸ قهوه را قبوڸ ندارم
عطر قهوه ڪہ بلند مي شود
قلبم
با ضرباڹ دردآورش
به مڹ اطمیناڹ مي دهد
نمي آیي…
حالا تعبیر تہ فنجاڹ
هرچہ ميخواهد باشد…
خیالي نیست…
تو دیگر رفتہ ای....

دوستت دارم، غزل هایم تمامش مال تو
شعر هایم، هر چه دارم، عیدی امسال تو

پُر شکر کن قهوه ات را، گرم و طولانی بنوش
دوست دارم بخت شیرین، عشق باشد فال تو

زندگی را با تو فهمیدم،

صبح ها?
لبخندي بچسبانيد گوشه لبتان!?
دليلش مهم نيست?
اصلا نيازي به دليل ندارد?
لبخند است ديگر،?
هفت خان رستم که نيست!!!!☺️
يک فنجان قهوه بنوشيد☕️
يک موسيقي خوب براي خودتان پخش کنيد
و گذشته و آينده را بگذاريد به حال خودشان?
مهم،
همان صبح، همان لبخند،??
همان قهوه، همان موسيقيست..!!??

فنجان هـای خالی را که نگاه می کنم . . .
گلــویم
به خاطر قهوه هایی که با ” تو ” نخورده ام ، چقـــدر می سوزد !
ـــــــــــــــــــــــــــــــ

وقتی سرقرارمان در همان کافه ی همیشگی دیر رسیدی
بگو راه را گم کرده بودم
بگو ساعتم خواب مانده بود
اصلا بگو به مترو ساعت هفت نرسیدم
برای شتابی که نداشتی
بهانه ای جور کن
جهان
با دروغ تو
زیبا می شود !

تنهایی... دیوار... قهوه ای سررفته از حوصله ام... اتاقی که چهارتاق باز... روی من خوابیده... چشم هایی که از ساعت کار افتاده ترند... و شانه های تو که زیر بار باران نمی روند... باید گریه ام را روی بی کسی هایم تنظیم کنم... و این یعنی تنهایی..

گریه هم بر غم این فاصله ها
مرهم نشود
مثل یک قهوه که از تلخی آن
کم نشود

روز و شب پیش همه روی لبم
لبخند است
تا حــواس احدی جمــع به
بغضم نشود

سرد میگردد همیشه
قهوه هایم روبروت
مثل رفتار خودت
در روزهای برفیم

یک فنجان قهوه،
دستانت که میان گیسوانم میرقصد،
دوستت دارمی که آرام زمزمه میکنی،
اشک شوقی که از گوشه چشمم میچکد...
منی که از خواب میپرم...

به دنبال چه میگردی باز ؟
من گم شده ام در گریه
میان شعر های حافظ
تو دلگرم
از نوشیدن قهوه
هم صحبت با دیگری ...