مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ ۱۳۰۰
نه لباس ِ سربازی‌ام مانده است
نه فرمانده‌ام
نه متفقین مانده‌اند
نه روسپی‌های لهستانی
نه پل ِ عابر ِ پیاده‌ی ِ مخبرالدوله
نه عابرهایش
نه آن دخترکی که دستش در دست ِ مادر
نان ِ سنگک در دست
نه نان و نه نانواها
نه همبازی و همپالکی‌هایم ...

مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ ۱۳۰۰
از من فقط یک پیپ مانده  ...
یک همسفر از تمام روز های تلخو شیرینم...

همچون تولد کودکی
در هواپیمای در حال سقوط
من
در پایان
آغاز شدم...
مانند شاعری که نوشت ، اما هیچ وقت نوشته نشد ...
نقاشی که کشید ، اما هیچوقت کشیده نشد...
و شاید
شبیه یک پیپ که سالهاست پشت ویترین فروشگاه پاسارگادتاباک ، در انتظار هم آغوشی با لب های من است ...

این تویی
که آن سوی پنجره ی شعر
در قاب دور دلتنگی نشسته ای
قهوه پُشتِ پیپ و پیپ پُشتِ قهوه می کشی
و #زنی را به خاطر می آوری
که این روزها
شبیه روزهای آخر شهریور است
–تابستانی
که بی تو
دارد تمام می شود...

سیب است و انار است و عسل هست و شکر نیز
واجب شده بر خوان لبت شکرگزاری !

تو قصّه ی “شیرینی” و من شاعر ” مجنون ”
این گونه بعید است به من دل بسپاری !

سیگار و غزل چاره ی بی حوصلگی هاست
یک شعر بمان پیشم اگر حوصله داری ..

چقدر به دنبال تو گشتم
ته تمام فنجان های قهوه
آنقدرفال آمدنت را گرفتم و نیامدی که
دیگر هم فالگیر به ستوه آمده
هم من دیوانه
راستی تو کجای این جهانی
که هرچه میگردم بیشتر گمت میکنم

تنها
جرعه ی از قهوه چشمانت
نوشیدم ومدتهاست
کافهِ نشین
ِشعرهایم شده ام.

مردی ڪه پیپ نمیڪشد ...
زنی ڪه گریه نمیڪند ...
و عشقی ڪه متولد نمیشود ...
همه بیانگر یڪ چیز است ...

"جهان به پایانش نزدیڪ است"

تنها
جرعه ی از قهوه چشمانت
نوشیدم ومدتهاست
کافهِ نشین
ِشعرهایم شده ام.

باید طور دیگری می شد
من داستان را جور دیگری نوشته بودم
مثلا تو بیایی
در آن سوی کافه بنشینی
و قهوه چی فنجان دلتنگت را
با همان همیشگی پر کند
مثلا من دزدکی نگاهت کنم
و بخندی
و بخندم
با صدای بلند بخندم
بگذار باران هم بیاید
اصلا چتر نداشته باشیم
آسمان دور سرمان بچرخد
یا می شد بی خیال این دیوانه بازیها
روی کاناپه دراز بکشیم
برایت چای بیاورم
به تلویزیون فحش بدهیم
مرا در آغوش بکشی
و  دستهای کبودم را نشانت بدهم
که سُر خورده ام روی برفها
و تو به سر به هوایی ام بخندی
بخندم
با صدای بلند بخندم...

فنجان اضافه ای که روی میز است
یخ کرده و از نبودنت لبریز است

من بیشتر از همیشه دلتنگ تو ام
شاید اثر آمدن پاییز است

چون قهوه ی بی شکر، جهانم بی تو
یک تلخی غیر قابل پرهیز است

باید که فقط زنده بمانم بی تو
انگیزه ی این غزل همین یک چیز است

ای کاش ببینم که تو اینجا هستی
و فاصله بینمان فقط یک میز است
یخ کرده و از نبودنت لبریز است

من بیشتر از همیشه دلتنگ تو ام
شاید اثر آمدن پاییز است

چون قهوه ی بی شکر، جهانم بی تو
یک تلخی غیر قابل پرهیز است

باید که فقط زنده بمانم بی تو
انگیزه ی این غزل همین یک چیز است

ای کاش ببینم که تو اینجا هستی
و فاصله بینمان فقط یک میز است