‏تو نمیتونی با تلخیت  همه رو شاد کنی

‏تو قهوه نیستی...

یه ساله رفتی و اسمت هنوز مونده 

تو این گوشی
می‌دونم قهوه‌تو مثل قدیما 
تلخ می‌نوشی

حالا من مانده ام
و پنجره ای خالی
و فنجان قهوه ای
که از حرف های نگفته
پشیمان است ...

جمعه که از راه میرسد؛
بی اختیار خنده ام میگیرد !
یاد آن جمعه هایی می افتم که حالت دگرگون میشد !
و حوصله ی هیچکس را نداشتی ...
فکر میکردم دلیل این همه کج خلقی
" دوری ات از من است "!
دلخوش بودم به بودنت ...
پیامی میفرستادم تا حالت را خوب کنم !
اما جوابی نمی آمد !
غافل از این بودم که تو
جمعه هایت را با کسی که
قبل از من درکنارت بوده
تقسیم کرده ای ... و من جمعه هایم را با پیپ چوبی لعنتیم ...

باز صبح شد

و من با فنجانی قهوه به انتظارت مینشینم ،
و تو نمى آیی ..
مثل این قهوه تلخ است !
سناریوی پر تڪرار زندگی هر روز من ..

بے تۆ یعنے در همیڹ ساعات تلخ قهوه خیز
میز و فنجاڹ هست ۆ مڹ همراه را گم ڪرده ام

كاش مي شد جزئی کوچک از تو باشم!
به اندازه ی تکه کاغذی که رویش شعری از شاملو نوشته باشی،
به اندازه ی کمی قهوه در فنجانت،
و يا عطری تلخ بر یقه‌ی پیراهنت،
عكسی غبار گرفته در آلبومی قديمی،
و یا تنها خاطره ای دور از یک حادثه ی شيرين،
من فقط ميخواستم جزئی ناچیز از تو باشم!
حتی اگر هیچوقت دیده نمی شدم...!

#داستان_شب
dه روز پدر بزرگم قفل کمدش رو باز کرد و یه پیپ قدیمی رو نشونم داد و گفت:
مهمترین چیزی که یه مرد باید بدونه اینه که نباید یه زن همه چیز رو بدونه، و البته نباید هم از همه چیز بی خبر باشه!
حس بین دونستن و ندونستن واسه اون ها خوشاینده،
باید اجازه بدی زن ها همیشه سوال کنن، با ذهنشون بازی کن، خودشون هم این رو می خوان...
فکر کنم واسه همین بود که وقتی مادربزرگم از پدر بزرگم می پرسید که هنوزم دوسم داری؟
پدربزرگم بهش می گفت: اون پیپ من رو پیدا کن تا بهت بگم!
اما خب پیپ که قطعا پیدا نمی شد، مادربزرگ هم جواب سوالش رو نمی گرفت، سوالی که می دونست جوابش چیه اما باز هم می پرسید.

غروب بهار
   با عطر شڪوفہ ها
     قهوه ام را سر مے ڪشم
          چہ باشے چہ نباشے
              لحظہ هایم  بارانے ست

قهوه ات را با من خوردی ...

شب بخیرت را تحویلِ من دادی ...
و عوارضِ بیداری کافئینش را در آغوش دیگری صبح کردی ...