زیباترین لحظه را

      برای خود خلق کنیم

با یک نفس عمیق
   
با یک فکر زیبا ، یک فنجان قهوه

☕️ عصرتون سرشار از آرامش

شاهکاری ست
سمفونیِ پاییز ...
شر شرِ باران ..
خش خشِ برگها ..
و صدای
فریادِ سکوت ..
اصلا آدم
سرش درد می کند برای
عاشق شدنو کافه گردی .....!!

تو باشیو یک پیپو
منو یک شب پاییز...
چه می خواهم؟!
دگر هیچ و دگر هیچ و دگر هیچ

پاییز فصل من است ... فصل گم شده ای که که هیچ وقت نوشته نخواهد شد...فصلی که پادشاه به کاخ تنهاییش برمیگردد و کیلومترها در یک اتاق کوچک قدم میزَنَدو پیپ میکشد... جنون معنی میگیرد....ماه کامل میشود و نوشته هایم مانند گرگ های گرسنه افکارت را می دَرَند ! پالتوی بارانی ام را تنم میکنم ... دل به باران میزنم... کوچه به کوچه ی این شهر نفرین شده را زیر پا میگذارم تا تورا پیدا کنم ... تو آخرین قطعه پازلِ وُجُودِ مَنی به آغوش من بیا که من عقیمم از آمدن به سَمتِ آغوشَت ... ای فرشته ی مرگ برایم آوازی از جنس آزادی بخوان... #تراوشاتذهنبیمارمن #پاییزفصل_من_است

به هر جان کندنی که بود،
تابستان را بدون تو گذراندم،
تابستان میرود،
تو نیز پیش از آن رفتی،
تو بگو!!!
چگونه پاییز را بدون تو سر کنم؟
شب های پاییز طولانی تر است،
میدانم که شب های سختی پیش رو دارم،
میدانی!
پاییز فصل دلتنگیست، فصل قهوه های داغ و فصل پیپ های چوبیست
اما پاییز من به سر نمیرسد،
من در زاد روزم خواهم رفت،
پاییز من در آبان به پایان میرسد،
چون من تحمل این همه خواسته نشدن از طرف تو را ندارم،
این همه خواسته نشدن سهم من نبود.....

پاییز
همین حوالی
در کوچه باغ ها
قدم میزند
تا نوبتش برسد ... مانند انتظار دو عاشق در کافه ای قدیمی برای قهوه ای که سفارش داده اند ...

پیپ کش های عاشق ، اعتقاد دارن اولین  پیپ در فصل  پاییز ساخته شده

اگر پاییز نبود

هیچ اتفاق شاعرانه ای نمی افتاد
نه موسیقی باد بود
نه سمفونی کلاغها
نه رقص برگ
و من
هیچ بهانه ای برای پیپ کشیدن
در این فصل نداشتم

فنجان اضافه ای که روی میز است
یخ کرده و از نبودنت لبریز است

من بیشتر از همیشه دلتنگ تو ام
شاید اثر آمدن پاییز است

چون قهوه ی بی شکر، جهانم بی تو
یک تلخی غیر قابل پرهیز است

باید که فقط زنده بمانم بی تو
انگیزه ی این غزل همین یک چیز است

ای کاش ببینم که تو اینجا هستی
و فاصله بینمان فقط یک میز است

آهسته آهسته پاییز از راه می رسد.
فصلی پر از تبعیض،
که متعلق به اقلیت هاست.
آن اندک معشوقه های حقیقی که دست دردست هم در پارک های حوالی شهر روی برگ های زرد'نارنجی' قهوه ای وخشک که همانند فرشی روی زمین پهن شده ،
قدم می زنند...
درهمان حین اگر باران بزند چتر باز نمی کنند وحسابی هوای دونفره را استشمام می کنند.
به کافه می روند وقهوه ای گرم سفارش می دهندوبه همین بهانه سیردل به هم نگاه می کنند.
آری پاییز متعلق به معشوقه های دراقلیت است
همان هایی که حسابی دل ما را به سوز می اندازند.پیپت را چاق کن..