مردهایی هستند که از نگاهشان
از لبخند و حرف زدنشان
از جرعه هایِ کوتاه قهوه خوردنشان
می شود فهمید
رازی دارند
می شود فهمید که می فهمند
مردهایی هستند که با دیدنت دستپاچه نمی شوند
اما عجیب دستپاچه ات می کنند
شاید هرگز کنارِ بودن هایِ تو قرار نگیرند
شاید بودنشان لحظه ای باشد
به حدِ همان چند دقیقه چشم در چشم شدن در کافه ای دور
به حدِ لحظه ای در را نگه داشتن و با احترام تو را راهی کردن
اما باور کن
کفایت می کند
تا تو باور کنی
هستند مردانی که هنوز هم می شود
برایِ بودنشان کنارِ لحظه هایت
زنانه به انتظار نشست
هستند ...

باید یکی باشد ...
یکی که دزدانه نگاهش کنی
دزدانه راه رفتنش را بپایی
و دزدانه ببوسی اش و محکم بغلش کنی
و در حضورش طعمِ تلخیِ قهوه ات را نفهمی
باید یکی باشد ...
که وقتی دلت برای مداد رنگی های کودکی ات تنگ شد ، به ناخن هایش خیره شوی و سوار بر رنگین کمانی به کودکی ات سفر کنی
باید یکی باشد ...
یکی که حصارِ تنهایی ات را بر هم زند و به تو بگوید که دوستَت دارم
آدم است دیگر
و آدمی به همین دوستَت دارم هاست که زنده است

ميدانم...
امسال بهار اولين باران كه ببارد ياد اولين قهوه اي خواهم افتاد كه كنار يك خيابان جا ماند و سرد شد..
كنار آن خيابان، نزديك درختانش، يكجا، يك گوشه،
هنوز مينويسم از تو و آن زمستاني كه بودي اما انگار بهار بود...

كام مى گيرم
از لحظات جوانى ام"""...
و دود مى كنم...
ثانيه به ثانيه
آرزوهاى شيرينم را...
كه طعم تلخ قهوه گرفته است...
در هوايى...
كه بوى تند سيگار مى دهد...
در اين ويرانكده ى مسكوت...
بر سر دو راهي افسوس و بغض...
ايستاده ام...
با قامتى شكسته...
در برابر چشمان مندرس زمان...
كه نااميدانه مرا نظاره مى كند...
تا پيدا کنم پاسخى..،
براى همه ى دردهايم...
من...!؟
"""""""""""""جوانى ام را..،
در ميان كدامين؟؟؟
انتظار...
جا گذاشته ام""

پیپ هست ،قهوه هست
هوا ديگر مانند آن روزها بس ناجوانمردانه سرد نيست ..
من هستم ،يادت هست عطرت هست ..
شايد باورت نشود اما نفس هم هـــنوز هست....
تنها تو نيستى!!!
تنها تو نيستى و من فراموش كرده بودم ..
حالا همه ى راه را تنها كه نه..
با پیپ ،قهوه ،هوايى بس ناجوانمردانه سرد ،يادت ،عطرت ...اما بى تو و بى نفس باز مى گردم ..
و نمى دانم دقيقاً كِى دوباره نبودنت را فراموش خواهم كرد دوباره سمت كافه مى روم و با كوله بار سنگين تنهايى،يادت،عطرت،قهوه،پیپ،،،،پپیپ ،قهوه، باز خواهم گشت ....

و شاید پیپ
اختراع سرخپوستی بود
که می خواست
به معشوقه اش
پیام کوتاه بدهد...

بایدتمام دغدغه ها را تاکرد
روی طاقچه ی بیخیالی گذاشت
باید غصه ها را مچاله کرد
و از پنجره پرت کرد بیرون
اول هفته، یک گوشه دنج میخواهد
بایک فنجان قهوه و‌ یک پیپ چاق ‌‌‌...

تو را دوست دارم
مثل ...
مثل چی ؟
من ، خودِ این دوست داشتنم ،
معیار دوست داشتن های جهان باید باشد ...!
من ، مانندِ هیچ چیز
و هیچ کس می خواهمت !
من ، مانند خودم
همین قدر ساده
همین قدر بی انتها
همین اندازه که باید باشد ! و دیگران نمی دانند
و تو می دانی ...
دوستت دارم ...
حتی بیشتر از تمام پیپ هایم...

مردانی را میشناسم که هنگام عصبانیت
داد نمی زنند
ناسزا نمی گویند
نمی زنند
نمی شکنند

تنها پیپ شان را روشن میکنند و در آن می سوزانند تمام خشم خود را...
تا مبادا به کسانی که دوستش می دارند از گل کمتر گفته باشند…

یادت همه را به قهوه مهمان کرده
در قلب همه دوباره طوفان کرده



آرام ببار ، صورتش بارانیست
مردی که دلش هوای باران کرده