کلید را در جمجمه‌ام بچرخان و داخل شو
به آغوشِ اعصابم بیا
در تاریکیِ سرم بنشین و یک پیپ روشن کن ...
اتاق را بگرد
هرچه را که سالهاست پنهان کرده‌ام
از دهانم بیرون بریز
پرد‌ه‌ها را کنار بزن
چشم‌ها را بشکن
و متن را از نقطه‌ای که در آن اسیر شده
آزاد کن...

فنجانِ قهوه ٬ شعر ٬ شب ٬ نه نه ! نمیچسبد

لطفــاً بمان حتی اگر چیزی نمی نوشـــی ...

بپرس دوستم داری؟
بگذار بگویم من؟
شما را؟
به جا نمی آورم!
ولی...
شما چقدر زیبایید!
به فنجان قهوه ای دعوتتان کنم؟
لبخند بزن
بگو با کمال میل
بیا دوباره برای اولین بار ببینمت!
در همان دیدار دلت را ببرم
بگذار اولین دوستت دارم را دوباره بگویم!
باز هم عاشقت شوم!
تو یک لبخند که بزنی
من هر صبح آلزایمر میگیرم
و تو یک عمر
اولین و آخرین عشقم خواهی بود!

ساعت ها به انتظار نشستم

همان کافه ...

همان سفارش هميشگی

همه چیز تکرار است

اما تو چرا دوباره تکرار نمیشوی ؟

به قهوه میمانی
تلخی اما دلچسب...
من به رسم همیشه
قهوه ام را شیرین میخورم
و دستان گرمت را در دست میفشارم
تا حلاوتش عشق را
گواراتر کند
به قهوه می مانی
تو را باید داغ داغ
سر کشید...
تا از دهن نیفتاده ای...

بیا قانون
"دوستت دارم"
را بین خودمان وضع کنیم
صبح ها تلفنت را بردار
به عکسم خیره شو
طوری که انگار قرار است
برای همیشه نباشم
"صبحت بخیر"
را طوری بگو
که
"عزیزم" ها و
"جانم" هایش
آزاد شود
و بریزد به رگ هایم
بگذار همین اول صبح تنِ من برایت بلرزد*.*
و بترسم که مبادا روزی نباشی
دو فنجان قهوه ی ساده را بگذارم
روی میز
و دلم بلرزد
برای شنیدن یک
" دوستت دارم"
و تو نگاهت را بپاشی
به فنجان های قهوه
و نگاه بی قرار من
دلم بخواهد که بگویی
" دوستت دارم"
و تو به جای هر بار گفتنش،
صدبار با نگاهت قربان صدقه م بروی
و من از فکر نداشتنت بمیرم
و اسپند دود کنم
بیا با همین قانون ساده
کمی زندگی کنیم

قهوه پشت قهوه
پیپ پشت پیپ
با توتون دلتنگی !
دود می کنم و دود می شوم...

نازنینم
در شلوغیِ بی انتهایِ ذهنت،
سوزنِ ياد مرا هم
ميتوان انداخت!
كافيست ثانيه ای،
كاملا تصادفی،
هنگام قهوه نوشیدنت،
گذری گذرا كنم از دلت...

يك شهر
يك خيابان
يك كافه
يك ميز
يك صندلي
يك فنجان قهوه
يك پاكت سيگار
و يك ادمي كه ديگر هيچ احساسي ندارد.

چشم هايت قهوه اي
موهايت نسكافه اي
رنگ پوستت مثل چاي ؛ سبزه ..
بودنت آرام بخش؛ مثل كنج يك كافه ..
وقتي كنارم نشسته اي
شيرين مي شود
حتي قهوه اسپرسو...