دلم باران میخواهد،
کافه ی همیشگی،
قهوه ی ترک،
سیگار،
نگران نباش;
دیگر نیازی به بودنت نیست...
دلم مدت هاست که تو را میخواهد...
فقط کمی دلتنگی کرده!
دل است دیگر...
تو ببخش

بعد از ٤ سال هنوز بايد حواسم را جمع كنم. گاهى كه حواسم پرتِ سكوت خانه مى‌شود يا نگاهم به عكسى مى‌افتد و فكرم پى خاطره‌ايى مى‌رود، دست‌هايم به عادت بيست و چند ساله، دو فنجان قهوه درست
می‌کنند!
خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است ...

خوشا سڪوت
فنجان قهوه ...
میز ...
خوشا نشستن
چون مرغ دریایے بہ تنهایـے
ڪہ برچوبڪے بال مےگشاید.

امروز بازهم پیپ کشیدم
آرام، زیاد، با احساس…
همه ی تورا، همه ی آنچه که از تو با من باقی مانده بود را دود کردم
با همین پیپ ایرانی پاسارگادتاباکی دوست داشتنی...

اين بار واقعا دلم گرفته است
نه از كسي
نه از مخاطب خاصي
اين بار از خودم گله دارم
كه چرا قدم زدن روي برگ ها و گرفتن دستي گرم و نوشيدن قهوه اي گرم در كافه اي دنج را حتي در خواب هم نميبينم
چه برسد به واقعيت...!

يك شهر
يك خيابان
يك كافه
يك ميز
يك صندلي
يك فنجان قهوه
يك پاكت سيگار
و يك ادمي كه ديگر هيچ احساسي ندارد.

می شود تنهایی بچگی کرد

تنهایی بزرگ شد

تنهایی زندگی کرد

تنهایی مُرد

ولی

☕️

قهوه ی غروب های دلگیر را که

نمی شود

تنهایی خورد!

قهوه را نوشیدیم
فالمان را هم گرفتیم
و مثل میز وُ صندلیِ قهوهِ ای کافه
خشکیدیم
دروحشتِ مردمکِ قهوه ایِ چشمهامان.
تو و من
در شومینه هایی غریب
در فراغی ذغالی
خواهیم سوخت...

میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخونه ی قرمز!
فکرش را بکن،
خوب نمی شد؟
کنار پنجره ای رو به خیابانی آبی،
و دو فنجان که همیشه روی آن بود،
شب هایی که باران می آمد
می نشستیم،
قهوه ای می خوردیم
و من هزار سال برایت داستان می گفتم.
اما بهتر است قهوه را خودت دم کنی،
من را که می شناسی،
متخصص سر دادن قهوه ام،
حواس درست و حسابی ندارم،
تا به خودم می آیم
همه چیز از دست رفته،
مثل قهوه هایم،
مثل قطارهایی که جا می مانم،
مثل تو!
و حالا به خودم آمده ام...
تو نیستی،
خیابان آبی نیست،
باران نمی بارد ولی من...
هزار سال است
که برایت داستان می نویسم،
و با کوچکترین چیزها به یادت می افتم...
کجا بودم؟
داشتم می گفتم...
میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخونه ی قرمز...
فکرش را بکن،
خوب نمی شد؟

فكر مي كنم به امروز!
به تو!
به تمام چيزهايي كه از تو خبر مي دادند!
به ميز دنج دو نفره ي كافه!
به جاي خاليت..
به چاي يا دمنوشي كه اگر امروز بودي حتمن سفارش مي دادي!
به قهوه فرانسه ي من كه از دهن مي افتاد!
به حرف هايي كه ميشد رد و بدل كنيم!
به تك تك سيگارهايي كه مي كشيدي...
خنده هاي كنج لبيت!
تيكه ها و ادا و اصول هاي خاص خودت!
به شعري كه با ذوق ميشد دم گوشت زمزمه كرد!
به آهنگي كه اولين شنونده اش من بودم!
به...
غرق ميشوم توي خاطراتي كه هرگز ساخته نشده اند!
فنجان چاي را به جاي تو سر مي كشم!
و فكر مي كنم به دود سيگاري كه مال تو نيست!
به گرماي دست هايي كه روي دست هايم حس نمي كنم!
و فكر مي كنم به جاي خاليت...
پي مي برم به حجم سنگين نبودنت!
ماتم مي برد از اين همه صبر و نيامدن!
و دخيل مي بندم به روزهاي آينده...
به قلبم وعده مي دهم!
بهار هميشه فصل ما بوده ...
تو برمي گردي..
شايد با آخرين باران بهاري!
از كوچه پس كوچه هاي همين شهر
و اعتراف مي كني...:
نگراني براي دست هام!
كه بي دست هات خالي بمونه!