ميشه دوباره بريم همون كافه قديمي و همون جاي هميشگي بشينيم و تو قهوه ترك سفارش بدي و من قهوه فرانسوي و همونطوري كه راجب اين بحث مي كنيم كه كدوم بهتره من بيشتر از قبل عاشقت بشم؟

تو باشیو یک پیپو
منو یک شب پاییز...
چه می خواهم؟!
دگر هیچ و دگر هیچ و دگر هیچ

تو باران را دیده بودی
میدانستی که رفتن آن هم این وقت
سال با پاییز آدم چه میکند !
چه آسوده رفته ای که هیچ آمدنی ؛ هیچ خاطره ای
روی دوش رفتن ات سنگینی نمی‌کند ...
تنها سنگینی بعد از تو ، وزن پیپ روی لبهایم است

باورکن پاییز که می آید
همین پیرمردهای تنها روی نیمکت های پارک هم ، پیپ میکشند ، به افق های دور خیره میشوند...

و به اولین عشقشان فکر می کنند
به دختری با موهای طلایی یا گیسوان سیاه
روسری خالدار یا شاید شالی پشمی
به حرفهایی که باید می گفتند
و نامه هایی که هیچ گاه به مقصد نمی رسد...

باورکن پاییز که می آید
همین پیرمردهای تنها روی نیمکت های پارک هم ، پیپ میکشند ، به افق های دور خیره میشوند...

و به اولین عشقشان فکر می کنند
به دختری با موهای طلایی یا گیسوان سیاه
روسری خالدار یا شاید شالی پشمی
به حرفهایی که باید می گفتند
و نامه هایی که هیچ گاه به مقصد نمی رسد...

نیمکت ها
در پاییز
لب به سخن می گشایند ...
چقدر پاییز به این نیمکت ها می آید ...؟!
از تو می گویند
از من
و از سال های رفته ...
از یادگاری که من و تو روی آن نوشتیم ...
تو نیستی
و منو پیپم بجای تو مرور می کنیم هر پاییز ... این داستان کهنه را ...

پناه می برم به فنجان قهوه ام...
پناه می برم به سکوت...
به پاییز...به اشک...!
پناه میبرم به این دفتر پر از خط خوردگی
به تمام چیزهایی که فکر می کردم؛
دوستشان ندارم یک روز!
بدون تو؛ دوست نداشتنی ها؛
دوست داشتنی ترند...!

از پاییز ، یک پیپ و همین صندلیِ دو نفره‌یِ چوبی ما را بس، که رها شویم از هر آنچه که نامش را دلتنگی نهادیم...

? باران
پاییز
جاده ای که روزی برای دیدن تو.....
آهنگی که روزی با تو......
و سیگار هایی که حالا
به یادت
ریه ام را می سوزاند...

ببین لِينی! همه اون‌چیزی که لازم داریم یکی دو نخ سیگار، یه فنجون قهوه، یه ریزه گپ زدن، خودم و خودت و یه پنج دلاریه...
#دیالوگ Reality bites 199