مخلوط‌هایِ هفت‌دریا
تمامیِ توتون‌هایِ هفت‌دریا بخشی از خطِ تولیدِ آروماتیک‌هایِ سبکِ آمریکاییِ مک‌بارن هستند.
همه‌یِ توتون‌هایِ این خطِ تولید، عمدتاً از توتونِ ویرجینیا تولید می‌شوند، این در حالی ست که اغلبِ توتون‌هایِ آمریکایی پایه‌یِ برلی دارند. استفاده از [توتونِ] ویرجینیا به عنوانِ بازیگرِ اصلیِ این مخلوط، طعم را شفاف‌تر و تُردتر می‌سازد و باعثِ اجتناب از هر گونه بدمزگی در دهانِ شما می‌شود.


7 SEAS ROYAL
از تطابقِ رنگِ زیبایِ [توتونِ] ویرجینیایِ طلایی[رنگ]، برلیِ قهوه‌ایِ روشن و جزئی کوندیشِ سیاه لذت ببرید.
به راحتی در پیپِ شما پُر می‌شود و در لحظه‌یِ روشن‌کردن شما یک شیرینیِ ملایمی را حس خواهید کرد، یک پایه‌ای از وانیل و توجه خواهید کرد به ملایمت و شیرینیِ عسلِ همراه با [مزه‌یِ] کم‌رنگِ میوه‌ای.
گیرایی: 1 از 5
طعم: 3 از 5
روم نُت (بویِ دود): 3 از 5
 

 
7 SEAS REGULAR
از تطابقِ رنگِ زیبایِ [توتونِ] ویرجینیایِ طلایی[رنگ]، برلیِ قهوه‌ایِ روشن و مقادیرِ زیادِ کوندیشِ سیاه لذت ببرید. در لحظه‌یِ روشن‌کردن شما یک شیرینیِ ملایمِ وانیل و شکلاتِ تیره را حس خواهید کرد.
گیرایی: 1 از 5
طعم: 4 از 5
روم نُت (بویِ دود): 4 از 5
 

 
7 SEAS GOLD 
مخلوط روشن و معطر است، به همراهِ [توتون‌هایِ] ویرجینیا و برلی در یک ترکیبِ کامل عیار.
از تطابقِ رنگِ زیبایِ [توتونِ] ویرجینیایِ طلایی[رنگ]، برلیِ قهوه‌ایِ روشن و جزئی کوندیشِ سیاه لذت ببرید. در لحظه‌یِ روشن‌کردن شما با یک [مزه‌یِ] شیرینیِ ملایم آشنا خواهید شد، یک پایه‌ای از وانیلِ کرمی و توجه خواهید کرد به ملایمت و شیرینیِ عسل.
گیرایی: 1 از 5
طعم: 3 از 5
روم نُت (بویِ دود): 3 از 5
 

 
7 SEAS CHERRY / 7 SEAS RED
[توتونِ] ویرجینیایِ طلایی[رنگ]، برلیِ قهوه‌ایِ روشن و جزئی کوندیشِ مُدرن، همه با هم مخلوط شده اند تا این تجربه‌یِ رنگارنگ را بوجود آورند که به چشمانِ شما درود فرستد.
به راحتی در پیپِ شما پُر می‌شود و زمانی که روشن‌اش‌می‌کنید شما شیرینیِ گیلاسِ رسیده را حس خواهید کرد.
گیرایی: 1 از 5
طعم: 3 از 5
روم نُت (بویِ دود): 3 از 5
 

فصل پنجم : چند خط از من ...






تو که رفتی همه چی سقوط کرد ... از بازار بورس کشور های دور.. تا موهای سفید شده ی من!

تمامیت گمشده ی من ...من با تو............. (ما)نشدم!
من با تو.............................................   (تو) شدم!

از وقتی رفتی همه ی کافه چی های شهر به احترامت میزهاشونو یه نفره کردن...
از وقتی رفتی قهوه هام تلخ شدو اروماتیکم...کلاسیک شد ...
میگفتی مثله استخون شکسته ی پا بودیم که اشتباهی جوش خوردیم و ناچار باید از هم شکسته میشدیم ...

نمیدونم کی رفتی! چون خیلی وقته روزو شبو ساعت ها برام معنی ندارن ... فقط  کاش میدونستی حاظر بودم با تو همیشه لَنگ بزنم ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ادامه دارد؟

با توجه به ورود کالا های جدید:
پیپ های کورن آمریکا از ۱۰۵ به بالا
پیپ های ساهین ترکیه از ۳۰۰ به بالا
پیپ های گاسپارینی ایتالیا ۱۸۵ ، ۲۲۵ ، ۲۹۵ ، ۳۲۵
پیپ های بربیا ایتالیا موجود بالای یک میلیون
پیپ های ماسترو دیپاژا ایتالیا موجود بالای ۹۰۰
پیپ های مرشام آلتینی ساخت ترکیه از ۹۵۰ به بالا
برایر سیگار ساخت کافه آرتین ۲۵۵ با کیف چرمی مخصوص
پیپ دست ساز لیمیتد ادیشن شماره ۱۰ و ۱۱ پاسارگادتاباک هر کدام ۱۲۰۰ با ادوات هدیه و کیف چرم
پیپ دست ساز شماره ۱۲ پاسارگادتاباک با ادوات هدیه ۸۰۰
فیلتر بالسا ۳۵۰۰
فیلتر دوسر سرامیک ۶۰۰۰
توتون از ۱۴ تا ۸۸
سیگاربرگ کوبایی از نخی ۳۵ به بالا
نخ تمیز کننده ۱۳
فندک اصل زیپو آمریکا از ۱۴۵ به بالا
بنزین زیپو ۱۳۰۰۰ تومان
سنگ زیپو ۸۰۰۰ تومان
فیتیله زیپو ۸۰۰۰ تومان
میرداماد،رزمیرداماد،ط۲

۰۹۳۵۲۲۰۰۰۷۷
۰۲۱۲۶۴۰۳۳۸۳
@pasargadtabac ارتباط با ما
@pasargadtabaccafeartin کانال انجمن پیپ
http://www.pasargadtabac.com

تلخ شده ای
حتی تلخ تر از قهوه هایی که به اجبار
میهمان ضیافت دو نفره مان میشدند
و ناخواسته یاوه های ما را تحمل میکردند
همانند قهوه هایی که نخورده سرد میشدند
سرد شدی
یخ بستی
تلخ شدی
و دیگر با هزاران قاشق شکر هم به کامم شیرین نمیشوی...

برای اولین بار در سال ۲۰۰۰ کلمه مایکرولات به واژه نامه جهانی فرهنگ قهوه وارد گردید و هر ساله پس از آن این واژه بیشتر و بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد .
برای اینکه بهتر با این موضوع آشنا شویم ابتدا به بررسی مفهوم واژه «لات» در صنعت قهوه می پردازیم واژه لات به معنای یک کانتینر کامل از قهوه سبز می باشد .یک کانتینر ۲۰ فیت قهوه می تواند وزن خالصی معادل ۱۸ تا ۱۹ تن را داشته باشد . بطور مثال یک کانتینر ۲۰ فیتی قهوه برزیل شامل ۳۲۰ عدد کیسه ۶۰ کیلوئی می باشد که در مجموع ۱۹۲۰۰ کیلوگرم است و یا یک کانتینر قهوه کاستاریکا مجموعاً ۲۷۵ کیسه ۶۹ کیلوئی می باشد که در مجموع ۱۸۹۷۵ کیلوگرم وزن دارد .

واژه «مایکرولات» به معنای مزارع کوچکی از قهوه هستند که قاعدتاً محصول نهائیشان به وزن و حجم یک کانتینر کامل نمیرسد .
این واژه که در سال ۲۰۰۰ ابداع گردید زائیده نیاز زمانی خود می باشد ، کمبود قهوه باعث گردید تجار قهوه سبز مبالغ بالاتری را به تولیدکنندگان قهوه پیشنهاد کنند و در عین حال از آنها کیفیت بالاتری را درخواست نمایند . تجار قهوه سبز توانستند با طبقه بندی کیفی و کمی دانه های سبز منفعت بیشتری را کسب کنند و مشتریان خاصی برای قهوه های مخصوص بدست آورند ، در ابتدا کارشان خیلی سخت نبود و نیاز به سلیقه و حوصله داشت .

تجار قهوه از واسطه های محلی خواستند که محصولات هر مزرعه را با هم ترکیب نکرده و فرآوری و بسته بندی هر مزرعه به صورت جداگانه صورت پذیرد . در این مرحله تجار قهوه به جای یک کانتینر کامل (۳۲۰ کیسه) از یک نوع قهوه (قهوه السالوادور) می توانستند ۱۲۰ کیسه قهوه از مزرعه Villa Galicia و ۱۰۰ کیسه دیگر از مزرعه Altamira و ۱۰۰ کیسه هم از مزرعه El Manzano …

یا در مثالی بجای ۲۷۵ کیسه قهوه کلمبیا ، تجار با گروه بندی قهوه سبز می توانستند ۱۵۰ کیسه ۶۹ کیلوئی از مزرعه Granja La Esperanzaو ۱۰۰ کیسه از Honey و ۲۵ کیسه قهوه از با فرآوری خشک داشته باشند .

تنوع انواع قهوه سبز نهایتاً به کیفیت برتر و قیمت بالاتر برای تجار منتهی می شد و مشتریان حاضر بودند برای این ظرافت و سلیقه در انتخاب گوناگونی، قیمت بالاتری پرداخت کنند .

البته تمایز این روش فروش و عرضه قهوه سبز فقط به کیفیت بسنده نمی شود ، این موضوع که امروز خریدار قهوه سبز می تواند دقیقاً مختصات جغرافیایی مزرعه قهوه خریداری شده را تشخص دهد بسیار هیجان انگیز می باشد . بطور مثل شما قهوه سبزی دردست دارید که می دانید از مزرعه El Manzano به مدیریت آقای Emilio Lopez به دست آمده است .

برای اینکه داستان را خلاصه کنیم باید بگوئیم که با شروع موج مایکرولاتها رشد قهوه تخصصی (کیفیت برتر) در جهان سرعت بیشتری گرفت و بر این اساس هر ساله ما کیفیت بهتری از قهوه را خواهیم داشت . مسلماً قیمت این نوع قهوه ها بالاتر از قهوه های معمولی می باشد که به دو دلیل ذیل می باشد :

دلیل اول محدودیت تولید این نوع از قهوه های مخصوص می باشد و با توجه به درخواست زیادی که در بازار برای این کالا وجود دارد قیمت بالطبع بالا می رود .

دلیل دوم برای بالا بودن قیمت قهوه تخصصی نسبت به قهوه معمولی زمان ، دقت ، زحمت و تلاش است که توسط تمامی عوامل قهوه مخصوص برای بدست آمدن این محصول ارائه می شود .

حقیقتاً می دانید هر درخت قهوه حدود نیم کیلو قهوه در سال می دهد که اصلاً مقدار زیادی نیست ، برای بدست آوردن قهوه معمولی می بایست بسیار تلاش کرد و قهوه مخصوص تلاشی چندین برابر بیشتر از قهوه های معمولی می طلبد ، پس طبیعی است که قیمتی بالاتر داشته باشد .

یک بار طعم عشق را چشیده ام
مزه تلخ قهوه سیاه می داد
تپش قلبم را تند کرد
بدن زنده ام را دیوانه
حواسم را به هم ریخت
و رفت...

در پس هر برندی که امروز یکی از بزرگ‌ترین‌ها، محبوب‌ترین‌ها و موفق‌ترین‌ها در نوع خود است، ماجرایی نهفته است. ماجرایی که روند شکل‌گیری ایده اولیه تا عملی شدن یک کسب‌وکار، تجربه‌های تلخ و شیرین شکست و موفقیت‌های آن و تبدیل یک بیزینس کوچک و محلی به یک برند چشم‌گیر جهانی را می‌سازد. داستان برند همان چیزی است که مسیر سرنوشت یک کسب‌وکار را نشان می‌دهد و می‌گوید «برند چگونه برند شد». داستان برند روایت کسانی است که در پی رویاها و آرزوهای خود رفته‌اند و تبدیل به قهرمانان بزرگ دنیای تجارت شده‌اند.
سی سال قبل «هاوارد شوالتز» در حالی تصمیم به راه‌اندازی کسب‌وکار فروش قهوه گرفت که تنها یک فکر در سر داشت: «چطور مردم به قهوه‌شان عشق بورزند؟» سی سال از این فکر گذشته و امروز «استارباکس» یکی از دوست‌داشتنی‌ترین برندهای قهوه در دنیاست. برندی که حداقل ۳ میلیارد دلار ارزش دارد و مدیرعاملش را صاحب سرمایه‌ای تمام‌نشدنی کرده است. برندی که برای به دست آوردن محبوبیتش راهی سخت پیموده است. شوالتز که از خانواده‌ای فقیر برآمده بود که زیر پل بروکلین زندگی می‌کردند، چطور توانست قهوه‌خانه کوچک شهر سیاتل را تبدیل به بزرگ‌ترین فروشگاه‌های زنجیره‌ای قهوه در دنیا کند؟

شروع از پل بروکلین
اما شروع قصه زندگی هاوارد به سال ۱۹۵۳ برمی‌گردد، زمانی که در ماه جولای در بروکلین نیویورک به دنیا آمد. او در مصاحبه‌ای با وب‌سایت بلومبرگ درباره کودکی‌اش می‌نویسد: «در روزهای کودکی هیچ‌وقت از بروکلین خارج نمی‌شدم. اولین‌باری که مرکز شهر نیویورک را دیدم، به تفاوت عمیقی که میان ما فقرا با ثروتمندان وجود داشت پی بردم و مطمئن شدم که دنیا جای کثیفی است.» او در دوران کودکی با تلخی زندگی در فقر آشنا شد. پدرش زمانی که هاوارد هفت‌ساله بود، هنگام باربری با کامیون، دچار سانحه شد و از زندگی ناچیز کارگری‌اش افتاد. خانواده شوالتز درآمد دیگری نداشت و گذران روزها برایش بسیار دشوار بود.
دوران نوجوانی هاوارد با علاقه‌اش به بازی فوتبال گذشت. چنان بازیکن خوبی بود که بورسیه ورزشکاری دانشگاه میشیگان شمالی را کسب کرد، اما به‌محض ورود به دانشگاه، فوتبال را کنار گذاشت و برای کمک به خانواده و درآوردن هزینه‌های زندگی به دنبال کار رفت. هاوارد مثل بسیاری از دانشجویان کم‌درآمد برای بازپرداخت هزینه‌های تحصیلش مشغول به کار در کافه‌ها و رستوران‌ها شد. خودش درباره آن روزها می‌نویسد: «چند باری که به پیسی خوردم، به بیمارستان رفتم و خونم را ‌فروختم.»
بعد از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۹۷۵، شوالتز مشغول به کار در یک پیست اسکی شد و همان روزها بود که به دنبال راهی برای رهایی از وضعیت نابسامان زندگی‌اش می‌گشت. مسیری که بتواند سرنوشت او را از آنچه در انتظارش بود، جدا کند. سرانجام مشغول به کاری در زمینه فروش و بازاریابی در شرکت زیراکس شد، جایی که برای او دنیایی از درس و تجربه به همراه داشت و هاوارد را با دنیای جدی بزرگسالی و تلاش برای پیشرفت آشنا کرد. با این ‌حال کار در زیراکس برایش راضی‌کننده نبود. سه سال بعد شغل دیگری در شرکت هَمِرپلاست گرفت که کارهای سیم‌کشی خانگی را انجام می‌داد.
آنجا بود که شوالتز برای اولین‌بار طعم ارتقا و پیشرفت در کار را چشید و بعد از چند سال به مقام معاونت و سرانجام مدیر داخلی شرکت دست یافت. موقعیت‌هایی که او را به خارج از مرزهای نیویورک کشاند و به سیاتل برد. هاوارد آشنایی‌اش با استارباکس را مدیون شرکت همرپلاست می‌داند، چراکه در سیاتل برای اولین‌بار کافی‌شاپی را دید که قهوه‌های متنوع سرو می‌کرد و در لیوان‌های بزرگ کاغذی به مشتریان خود قهوه می‌داد. شوالتز که فکر استارباکس کوچک رهایش نمی‌کرد، باز به سیاتل سفر کرد و با صاحبان شرکت استارباکس یعنی «جرالد بالدوین» و «گوردون بوکر» ملاقات کرد. او شیفته علاقه‌مندی صاحبان شرکت به استارباکس و شهامت آن‌ها در فروش محصولی شده بود که در آن زمان تنها شمار محدودی مشتری داشت و هر قهوه‌دوستی به سراغش نمی‌رفت.
یک سال بعد، هاوارد ۲۹ساله بالدوین را مجاب کرد تا او را به‌عنوان مدیر فروش و بازاریاب در مجموعه استارباکس استخدام کند. آن زمان، این کافی‌شاپ کوچک تنها سه شعبه داشت و فروشش بیش از آنکه به مشتریان معمول باشد، مدیون قهوه‌خانه‌هایی بود که به آن سفارش‌های عمده خرید می‌دادند. اما به گفته شوالتز استارباکس از همان روزها برای او چیزی فراتر از یک قهوه‌فروشی ساده بود. هاوارد می‌خواست آن را بستری برای تحقق رویاهایش کند.
به قهوه دل داده بودند
شاید سرنوشت استارباکس، زمانی که شوالتز برای اولین‌بار از طرف شرکت به میلان رفت، کاملا عوض شد و خط دیگری را در پیش گرفت. هاوارد که برای اولین‌بار به ایتالیا سفر می‌کرد، چهره دیگری از کار در کافه را کشف کرد. او وارد کافه‌هایی می‌شد که برای هر مشتری و هر سلیقه‌ای نوشیدنی داشتند. از قهوه و اسپرسو گرفته تا کاپوچینو و کافه لاته. در میلان کافه‌ها مشتریان همیشگی خود را می‌شناختند، آن‌ها را به اسم صدا می‌زدند و سفارش‌ها را پیش از مشتری تشخیص می‌دادند. کافه‌چی‌ها با مشتریان رابطه دوستانه و شخصی برقرار می‌کردند و همین به مشتری احساس بودن و دوست داشتن قهوه را می‌داد. چیزی که شوالتز در آمریکا ندیده بود. او در این‌باره می‌نویسد: «آن‌ها به کار دل داده بودند، به قهوه دل داده بودند، چیزی که در کافه‌های آمریکا وجود نداشت.» در سال ۱۹۸۵، شوالتز مجبور به ترک استارباکس شد، چراکه صاحبان شرکت با ایده‌های او درباره برقراری فضای دوستانه با مشتریان قهوه‌دوست و در پیش گرفتن رویه کافه‌های صمیمانه ایتالیایی مخالفت کردند. به همین خاطر هاوارد شرکت فروش قهوه خود را تاسیس کرد، که «گیورنل» نام داشت، که در زبان ایتالیایی به معنای «روزانه» است. او برای ادامه کار شرکتش به سرمایه‌ای معادل یک و نیم میلیون دلار احتیاج داشت. «تمام پس‌انداز شخصی‌ام را برای کار گذاشتم و برای باقی سرمایه با ۲۴۲ نفر صحبت کردم که ۲۱۷ نفر از آن‌ها همان اول به من نه گفتند. تصور این همه جواب منفی و سرخوردگی برایم دشوار و حتی ناممکن بود. باور نمی‌کردم چطور آدم‌ها به‌راحتی ایده‌ام را بی‌ارزش تلقی می‌کنند. روزگار تلخی بود.»
شوالتز دو سال دور از استارباکس در شرکت خود مشغول به ترویج چیزی شد که از آن با نام «فرهنگ قهوه‌دوستی ایتالیایی» یاد می‌کند. در سال ۱۹۸۷، گیورنل به چنان سرمایه‌ای دست یافته بود که استارباکس را به قیمت ۸/۳ میلیون دلار خریداری کرد و شوالتز مدیر مجموعه شش‌شعبه‌ای استارباکس آمریکا شد. استارباکس به‌تدریج در دل آمریکایی‌ها جا باز کرد. در سال ۱۹۹۲ این شرکت ۱۶۵ شعبه داشت که درمجموع ۹۳ میلیون دلار درآمد داشتند و کمتر از ۱۰ سال بعد این شرکت تعداد فروشگاه‌های خود را به ۳۵۰۰ شعبه در جهان گسترش داد و فروشی معادل ۲ میلیارد دلار کسب کرد.
با وجود این موفقیت‌های چشم‌گیر، استارباکس روزهای تلخ شکست را هم تجربه کرد. در سال ۲۰۰۸، شوالتز مجبور به تعطیل کردن ۷۱۰۰ شعبه در آمریکا شد، تا به کافه‌چی‌هایش شیوه صحیح درست کردن اسپرسو را آموزش دهد. تجربه‌ای که هرچند به شرکت ضرر فراوانی زد، اما در سال ۲۰۱۰ فروش شرکت در آمریکا را سه برابر کرد.
استارباکس یکی از شرکت‌های موفق تجاری است که همواره هوای کارکنان وفادارش را دارد. سال گذشته شوالتز اعلام کرد که هزینه تحصیل تمام کارکنانی را که دانشجو هستند، پرداخت می‌کند. او همیشه از کارمندانش با عنوان «شریک» یاد می‌کند و تجربه تلخ کارگری پدرش باعث شده تمام کارمندانش را بیمه کند. امروز استارباکس همچنان روبه‌جلو در حرکت است، فروش سالانه‌اش بیش از ۱۶ میلیارد دلار است و در ۶۵ کشور شعبه دارد. شوالتز در کتاب مشهورش «به کارتان دل بدهید» می‌نویسد: «تا زمانی که کاری شما را راضی نکرده و حالتان را خوب نمی‌کند، بدانید ارزشی ندارد.»