يك شهر
يك خيابان
يك كافه
يك ميز
يك صندلي
يك فنجان قهوه
يك پاكت سيگار
و يك ادمي كه ديگر هيچ احساسي ندارد .

پلک که باز می کنیم
زندگی مدرن مان شروع شده
قهوه ای خورده نخورده
فلسفه را خیس می کنیم
در وان حمام
تا همه چیز را ترک کنیم
به مقصد پشت میزمان
در برج بالای شهر
پشت چراغ قرمز
رزهای آبی
چه بیهوده به نظر می آیند
در این صبح انزوا
وسط گوش دادن به موسیقی کلاسیک
عبور می کنیم
از خط ممتد
از ورود های ممنوع
از ازدحام آدم ها
جایی میان زمین
و پنهان کردن اعتقادمان به خدا
یک صندلی راحت
پنجره ای بزرگ رو به شهر
و یک پیپ روشن
دیگر از زندگی چه می خواهیم

قهوه هم طعم عسل می‌دهد

وقتی تو

آن طرف میـز نشسته باشـی

نبودنت

فنجانی خالیست

فرقی نمی کند

در آن چه بریزم

چای

قهوه

یا اشک

راستش را بخواهی
از موقعی که رفته ای
هیچ چیز تغییر نکرده است ،
- من هنوز قهوه می خورم
- پیپ میکشم
- پیاده می روم
اما ...
- تلخ تر
- بیشتر

گم شدن در خیال تو
مثل نوشیدن قهوه
و تماشای
باران است...

به قهوه میمانی
تلخی اما دلچسب...
من به رسم همیشه
قهوه ام را شیرین میخورم
و دستان گرمت را در دست میفشارم
تا حلاوتش عشق را
گواراتر کند
به قهوه می مانی
تو را باید داغ داغ
سر کشید...
تا از دهن نیفتاده ای...

قهوه را نوشیدیم
فالمان را هم گرفتیم
و مثل میز وُ صندلیِ قهوهِ ای کافه
خشکیدیم
دروحشتِ مردمکِ قهوه ایِ چشمهامان.
تو و من
در شومینه هایی غریب
در فراغی ذغالی
خواهیم سوخت...

قهوه خوشمزست ...

خوشمزگی‌اش به تلخ بودنشه

وقتی میخوریم

تلخی‌اش را تحویل نمیگیریم

اما میگوییم چسبید !

زندگی روزهای تلخش بد نیست

تلخی‌اش را تحویل نگیر

بخند و بگو عجب طعمی !

چای
قهوه
کاپوچینو

نمی دانم ...

هر کدام که دیرتر خنک و تمام شود

تا بهانه با تو بودنم بیشتر شود ....!