کافه را گرد دلتنگی گرفته

صندلی های خالی

فنجان هایی از تنهایی لبریز...

حالا فهمیده ام که چرا قهوه و کیک را با هم می خورم
قهوه می نوشم برای زندگی تلخم
و همراهش کیک برای شیرینی لحظاتی که با تو بودم
اما باز تلخی قهوه بر شیرینی کیک پیروز میشود
لحظات با تو بودن کوتاه بود…خیلی کوتاه…
ولی زندگی تلخم خیلی بلند است…خیلی…
لعنت بر قهوه تلخ سرد شده ام...

بالاخره پیدا کردم!
کافه ی خیالم را
میز یک نفره
با دو فنجان قهوه ی تلخ
و فنجانی که همیشه دست نخورده باقی میماند
یادت هست برایت تعریف میکردم!
روبروی پنجره ی مشرف به درخت بید مجنون
گنجشکانی که جیک جیک کنان روی شاخه ها نشسته اند و حسرت فنجان قهوه دست نخورده را میخورند...
و من
مثل هر روز دستی زیر چانه ام
و از پنجره خیره به جاده منتظرتو هستم...

مرحله پنجم تحویل کارت ،
سپاس از حمایت ها و استقبال عزیزان
کارت های انجمن قهوه و انجمن پیپ دوستان لیست زیر آماده است ???❤️

میترا حدادیان
مهرداد ابوالقاسمی
محمدرسول پور علی محمدی
علیرضا عباسی
رضا عواطف
علیرضا آرین
علیرضا مسرورخواه
امیرحامد ابوالصدق
مجیدفخرایی مقدم
علی روشن
رامین هاشمی پور
وحید مویزی
شاهین سلیمی نیا
فرامرز فریدی
کتایون خاک پور
امید برخوردارزاده
رامتین خوشحال
قیام هاشمی
سیاوش وزیری
محمد ناجی
محمد سمیر رئوف مقدم
میلاد مردانیان
حسین غروی
علی شهباز باقری
پژمان نکوپایان
امین اسماعیل زاده

لازم به توضیح است دوستانی که عکس و نام فارسی فرستادن ولی کارت صادر نشده تا هفته دیگر آماده است ، البته کسانی برایشان کارت صادر می شود که مشتری ما بوده باشند، تنها با یک بار خرید کارت برای شما صادر می شود ،
جهت دریافت کارت فقط مراجعه حضوری ، رزمیرداماد ط۲ پاسارگادتاباک
سپاس
@pasargadtabaccafeartin
http://www.pasargadtabac.com
۰۹۳۵۲۲۰۰۰۷۷

مجموعه پاسارگادتاباک و کافه آرتین
در میرداماد رز میرداماد ط۲ تعمیرات و بازسازی پیپ های کهنه و
کلکسیونی را با دستگاه های مدرن و البته هنر دست متخصصان مربوطه و
دوره دیده انجام می دهد
توجه داشته باشید امور جرم گیری و ریم کردن داخل آتشگاه پیپ و امور مرتبط بسیار حرفه ای است و بهتر است کار را به کاردان بسپارید.

خود را به یک فنجان قهوه تلخ
و پیپی چاق شده
در کنج دنج کافه ای مهمان میکنم
که گارسونش خودم هستم
و همه را به ارامش این کافه دعوت میکنم
کافه ای مجازی بنام
پاسارگاد تاباک
دوستت دارم...

تلخ مثل یه قهوه سرد شده کنار پنجره

تلخ مثل اون آدمی که دیگه واسش هیچی فرق نداره

تلخ مثل همه روز های بی تو بودن

تلخ مثل یه خاطره که یاداوریش کل وجودتو میلرزونه

تلخ مثل یه حس تنهایی که هیچ کس درکش نمیکنه

تلخ مثل خیلی چیزا خیلی

مثل یه دل پر

که خالی نمیشه...

بوی خوش پیپ
دست لرزانش را دراز کرد و پیپ زیبایی را که درون ویترین منزلش جا خوش کرده بود برداشت. آن را بالا، درست جلوی چشمانش گرفت و برانداز کرد. لبخند تلخی زد و سرش را به سمت چپ ، جایی که بالکن قرار داشت چرخاند. نسیم خنک شبانگاهی از درب باز بالکن به درون میآمد و با سکوت سنگین خانه در هم می آمیخت. افکار تلخی که در مغزش میچرخید سرش را گیج می برد. چشم هایش را خیس میکرد بغض در گلویش می نشاند؛ به سینه اش سرازیر میشد و نفس کشیدن را برایش مشکل میکرد. قلبش، مانند تلاطم نا هماهنگ اقیانوس در شبی طوفانی، بر عرشۀ ستبر سینه اش میکوفت و نمیکوفت.
چشم هایش بسته شدند و انگشتانش بر روی پستی و بلندی های پیپ شروع به حرکت کردند. ابرو هایش بی اختیار بالا و پایین می رفتند و تارهای صوتی اش بدون اینکه صدایی از آنها در بیاید میلرزیدند.
- خب خانم مهندس به این قسمت چی میگن؟!!
- اینجا رو بهش میگن آتشگاه
- آتشگاه؟!! یاد آتشگاه زرتشتی ها افتادم
- آره اتفاقا به همون اندازه برای من مقدسه...
- مقدسه؟! کَلۀ این پیپ عجیب غریب که حتی شبیه پیپ هم نیست برای تو مقدسه؟
- خب آره ، چه ایرادی داره؟
- ایراد نداره فقط خیلی مسخره است.
- مسخره خودتی. باز شروع کردی؟؟؟
- خب راست میگم دیگه. توام مثل پیپت عجیب و غریبی آخه این اصلا پیپه؟ نگاهش کن کَلش مثل پنیر میمونه !!! این چیه روشه؛؟ آخی!  این موشه داره میره پنیر بخوره؟
- گفتم به این قسمت پیپ میگن آتشگاه.
- خب خب باشه. به این قسمت چی میگن؟
- اینجا رو بهش میگن استم ....
- آها.....! بعد این موش چیه که چسبیده به استم؟؟
- این ؟ خب، موشه دیگه موش؛ فهمیدی آقا!! این موش موشیه منه اسمش و گذاشتم مَموش.
- وای وای ناز بشه حتما داره میره این پنیره رو بخوره آره؟ آخ آخ ببخشید آتشگاه رو بخوره. آخه نمیدونم الان باید بگم پنیر یا آتشگاه.
- تو هرچی میخوای بگو فقط دیگه حق نداری به پیپ من دست بزنی بِدِش بمن.
- اووووه حالا چرا ناراحت میشی خانم مهندس.
- من دیگه جوابت و نمیدم تو اصلا درک نداری نمیتونی بفهمی نباید به ارزشهای فکری دیگران توهین کنی. فکر میکنی دنیا همونطور که تو میبینی درسته؟؟
- خب آخه تو دختری. دخترا مگه پیپ میکشن؟
- حالا میبینی که دارن میکشن! چه ایرادی داره ها؟!!
- همون دیگه شغلت هم مردونس خانم مهننندس. تو بلدی یکم دخترونه باشی؟؟
- ببخشید یعنی الان که پیپ میکشم و مهندسم دخترونه نیستم؟؟!!!!
- هستی...اما .....!!!
- اما چی ؟؟  میدونی چیه مهرداد. تو فکرت غلطه. کلا عوضی فکر میکنی.... تو خیال میکنی خانمهایی که کارهای مردونه میکنن خانم نیستن. ببینم ...! اصلا میدونی ما توی دنیا قهرمان بوکس خانم هم داریم؟ میدونی فوتبالیست خانم هم داریم؟ خلبان خانم هم داریم؟ اصلا میدونی همین پل طبیعت که شما این  همه بهش افتخار می کنی رو یک خانم طراحی کرده؟ یا حتی همین توتون؛  می دونی یکی از توتون های عالی که کلی طرفدار توی دنیا داره رو یک خانم کشف کرده؟؟؟ ببخشید البته حواسم نبود شما چیزی از دنیای پیپ و توتون سرت نمیشه.......
- اووووه ببین حالا چه الم شنگه ای راه میندازه... یک کلمه حرف زدیما....
- مهرداد تو با این حرف ها داری بمن توهین میکنی متوجهی؟؟؟ تو داری شخصیت منو تخریب میکنی. بخدا اگر یک بار دیگه از این حرفا بزنی وسایلم و برمیدارم و میرم......
چشمانش را باز کرد. ماننده مرده ای یخ کرده در آستانۀ درب بالکن ایستاده بود و قامتش.... قامت خمیده اش..... قامت لرزانش.... چون پیرمردی در هم پیچیده، مقابل نسیم خنک شبانگاهی قرارگرفته بود و دستهایش... هر دو دستش... لرزان، انگار که تمثیل مقدسی را در خود گرفته باشند. پیپ را با آن ظاهر عجیب و غریبش در امتداد نگاهش، زیر نور ماه، نگاه داشته بودند. خاطره ها سلول به سلول مغزش را در می نوردیدند. دلتنگی... دلتنگی... دلتنگی... موهایش در نور نقره فام ماه به سپیدی می زد. هیاهویی در درونش برپا بود. صورتش اما... خاموش.
پاهای خشک شده اش را حرکت داد و به سوی میز رفت. کشو را بیرون کشید و قوطی توتون را برداشت. درب قوطی را باز کرد و رایحه آن را با جان و دل به مشام کشید. «میدونی پیپ کشیدن یه هنره، مثل هنر آشپزی باید با حوصله و دقت مراحلش رو انجام بدی تا طعم و بوی مطبوعی ازش بیاد بیرون» اشک ها بی مهابا پستی و بلندی گونه هایش را طی می کردند و بر روی رب دوشامبر مخمل نیلی رنگش آرام می گرفتند. انگشتانش را در میان توتونها فرو برد و مقداری از آن را داخل آتشگاه پیپ که آنرا مانند پنیر سوئیسی رنگ آمیزی کرده بودند جا داد. و بعد به دنبال کبریت کشوی میز را جستجو کرد.«پیپ رو نباید با هر چیزی روشن کنی. فقط کبریت و فندک مخصوص» شانه هایش از هق هق میلرزیدند. چقدر احمق بود. چشم هایش کور بودند.باورهایی غلط... حرفهایی که حتی خود دلیلی برای درست بودنشان نداشت. عرض اندام های بیهوده برای کسی که عاشقانه دوستش می داشت. و غرور ، غروری ناخودآگاه در پس خودشیفتگی هایی که دیدن حقیقت وجود دیگران را برایش ناممکن میکرد افکاری کج.....گنگ ، پریشان.
از پا افتاده، بر روی مبل رها شد. ماه در وسط آسمان بود. نسیم پاورچین پاورچین خود را به درون خانه می کشید و با سکوت ترسناک شب در می آمیخت.   پایان

محمد مرتضی دهقانی 1395/2/8

فایل‌(های) پیوست شده

بندانگشتی (ها)
   

قهوه مینوشم و با فنجانش
فال دیدار تورا میگیرم
قهوه دوری چشمان تورا
رو به تنهایی تلخ
پی شیرینی اغوش تو
من مینوشم
امشب اما
دل فنجان خالیست
جای این هیچ
پر از بودن توست
رو به اغوش نگاهم...
قهوه هایم باشد
سهم نوشیدن تو...
فال دیدار نگاهت
دل فنجان مرا راضی کرد.