از دور نگاهت می کنم!
تو پیپ پاسارگاتاباکی می کشی
دودِ پیپ بالای سرت می رقصد.
من کودکانه آرزو می کنم
ای کاش اینجا قبیله ی سرخپوست ها بود
و این رقصِ دود
'علامتی از تو به من

نت‌هایی از باران
نخ‌هایی از سیگار
برای دیوانگی‌ام کافی‌ست
درها را ببند
گذشته را
و حال را فرش کن
پشت در بزن:
باران فروشی نیست....

شعرهای من
شعر نیستند
دردهای مزمنی هستند
به جان واژه ها
که از انتهای قلبی محزون
بیرون می جهند
و
آزادی خود را با یک پیپ قدیمی در
حصار شعر جشن می گیرند....

تـــو نگــران من نباش
حالم خوب خوب است
به قول عزیز حالم
نمره اش بیست است
ولی تو باور نکن وقتی
فروغ می خوانم و
سیگاربه سیگار
برایت می میرم  ! . . .

اشتباه از ما بود
اشتباه از ما بود
که خواب سرچشمه را در خیال پیاله می‌دیدیم
دست‌هامان خالی
دل‌هامان پر
حالا مهم نیست که
تشنه به رویای آب می‌میریم
از خانه که می‌آئی
یک دستمال سفید ،
یک پیپ ،
گزینِ شعر فروغ
و تحملی طولانی بیاور
احتمال گریستن ما بسیار است . . .

و کسی چه می داند !؟
در دل زنی که موهایش را می بافد ،
به خودش می رسد و
دائما لبخند به لب دارد ،
چه می گذرد !
کسی چه می داند
در دل مردی که دائما ،
سیگار به دست
در کوچه پس کوچه ها
قدم می زند ،
چه می گذرد !؟
دنیا پرشده از
آدم های غمگینی که
تظاهر می کنند شادند ! . . .

دو فنجان قهوه
از چشمان تو
گرم است و می چسبد
من و یاد تو
و یک میز
و یک دنیا نخوابیدن ...

از تمام تعلقات جهان
از عطر گل های اول
"صبح"
از بوی نم باران بهاری
از آب بازی در عصرِ گرم مرداد
از ردپاهای برفی زمستان
از قهوه های تلخ پاییز
من ‌از میان این همه
"تو رادوست تر"
دارم ! . . .

به حسرتِ کدام رفته
بنشینم ،
عمر !؟
یا
جوانی ام ،
عزیزانی که دیگر نیستند !؟
یا
تدریجیِ بی کسی ام !؟
زمین
به هیاهوی ما اعتناء
نمی کند
می رود !
در لایتناهیِ زمان محو
می شود ،
بیا
قهوه مهیا می کنم از
واژه ،
قندی از شکرستانِ
پارسی ،
بنوشیم
و
به نوایِ سه تار خسته
گوش نهیم .
انتهایِ مسیر
هیچ خبری نیست
به
جز نبودنِ برایِ همیشه . . .

"عشق "
خیالی بود که با قهوه ام
سر کشیدم
طعم اش هنوز
بر لب هایم جامانده
تلخ بود
تلختر از جا گذاشتن
من در عصر بارانی روز رفتنت ...