انسان از جنگ، زلزله و سیگار نمی میرد؛ انسان را روزی، لبخند هایی که نمی زند، اشک هایی که نمی ریزد، خواهد کشت!

مردانی را میشناسم که هنگام عصبانیت
داد نمیزنند
ناسزا نمیگویند
نمیزنند
نمیشکنند
…تهمت نمیزنند
کبود نمیکنند
خراب نمیکنند
تنها پیپ شان را روشن میکنند و در آن میسوزانند تمام خشم خودرا
تا مبادا به کسانی که دوستش میدارند از گل کمتر گفته باشند…

یک فنجان قهوه پر
یک صندلی لهستانی نو که جیر جیر نمی کند
یک پیپ باکره.... روشن نشده
یه کافه روشن روشن
و ذهنی خالی از تو …

نخی سیگار ، پکی عمیق و لبخند تو رووی دیوار …
دود می شویم همه با هم امشب

بی خیال … دیگه خسته شدم !
یه سیگار روشن کردمو چشمامو بستمو خودمو سپردم به قایق شکسته ی سرنوشت …
به هرجا برد بدون منزل همون جاست …

من به پای عشق تو سوختم و تنها سیگار بود که برای پر کردن جایت به پای من می سوخت …
این را بدان تو نیز روزی خواهی سوخت …
درست مثل من و سیگارم !!!

هوای تو از دود سیگارم هم مضر تر است …
دود سیگار به سرفه ام می‌اندازد ؛ هوای تو به گریه ام !!!

انگار آخرین سهم ما از هم همین سکوت اجباریست …
این سیگار که در دستانم هست دارد میسوزد و صدایش درنمیاید … مثل من …

شبی گفتم به سیگارم که از جانم چه می خواهی ؟
نوشت با خط دود خود به دردت میخورم گاهی
تو بر من مینهی آتش که درد خود کنی تسکین
من بیچاره میسوزم تو از حالم چه میدانی ؟

امشب می خواهم ترکت کنم مثل سیگاری که هنوز یک “بسته اش” را در جیبم دارم …